Sąd Najwyższy wyjaśnił wątpliwości wynikające z art. 20 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, a związane z ustaleniem skutków przekroczenia 36-miesięcznego okresu wykonywania przez pracownika tymczasowego pracy na rzecz jednego pracodawcy użytkownika. Sąd Najwyższy przyjął, że przekroczenie tego okresu nie daje pracownikowi tymczasowemu uprawnienia do żądania ustalenia istnienia zwyczajnego (kodeksowego) stosunku pracy, lecz konsekwencją może być jedynie kara administracyjna dla agencji zatrudnienia.
Wyrok Sądu Najwyższego wydany został wskutek skargi kasacyjnej wniesionej przez kancelarię w imieniu pozwanego – agencji zatrudnienia od wyroku Sądu w P.T. który ustalił w takim przypadku istnienie stosunku pracy między pracownikiem tymczasowym a agencją zatrudnienia. Sąd Najwyższy przyjął argumentację zawartą w skardze kasacyjnej i uchylił wyrok Sądu II Instancji w uzasadnieniu swojego wyroku dokonując jednocześnie wykładni art. 20 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (I PK 203/14).